کاش میشد...

فاصله را تخریب کرد و عشق را ترغیب

سر را جدا و جان را فدا

جوی را رود و جدایی را نابود

بوسه را روانه و عشق را بهانه

تو باید بشکنی این مرز را،باید

گشایی بال این پرواز را،شاید

بیابی راه و رسم عشق ورزیدن

بیا تا عشق در این زندگی آید

جان ز شوق نگهت شد لبریز

فصل دوری ز تو شد چون پاییز

این تو بودی که به من جان دادی

عشق خود را تو به جانم آویز

بخوان آواز تنهایی تو ای فانوس بشکسته

برایم لحظه ای بنشین کنار این تن خسته

بگو از یار من اینک،بگو تا کی شکیبایی؟

بگو از راز پنهانی که بگشاید دری بسته

باز هوای تو رو دارم،پر شادی پر احساس

می دونم که خیلی وقته شدی عشق من گل یاس

چرا منتظر نشستی؟چشم من خیره به در موند

دل من لبریز از تو،پر عطر گل گیلاس

دلم حواهد شبی را با تو بودن

شبی سرشار از عشق و سرودن

اگر پرسی کدامین لحظه خوش بود

همان ثانیه های دل ربودن

پر از عشقم پر از شور

ز تو دورم ز تو دور

چه بی تابم چه بی تاب

شده قلبم پر از نور

تو را خواهم از دل، تو را خواهم از جان

تو از عمق عشقی، رها شو بدین سان

تو ای آشنا باز هم عاشقی کن

که تا زنده هستی نگردی پشیمان

دلم پر می کشد سویت

نمیدانم چه میخواهد

منم گمگشته ی کویت

خداوندا! مرا از خود رها کردی؟ نمی گویم جفا کردی

که من بر خود ستم کردم

تو را از خود برنجاندم و من عشق تو را بر خود چه کم کردم

برای عشق پوشالی و تو خالی

ولی یادم نبود آخر...که عشقت می دهد بر من پر و بالی

خدایا تا به کی خواهی جدایی را

بگو لبیک تا یابم رهایی را

مرا پروانه ی وصلی فرست اکنون

که یک لحظه بسازم من نوایی را

دلم را پاره کردم تا وجودم را ز بر سازی

ولی این را ندانستم که تو آسان نمی بازی

چرا حاشا کنم عشقی که بی پاسخ نمی ماند

ولی خواهم نگویم تا که در دل این شود رازی

شبی دیوان حافظ را گشودم من

من آن یکتای خالق را ستودم من

عجب میگفت آن شب طالع من

بگفتا من دل از ساقی ربودم من

چه خوش میگفت حافظ در جوابم

مگر من هم دگر عاشق نبودم من؟

غلظ میگفت آن نازک خیالی را

که من زیبای زرین تار و پودم من

بگفتا او برای التیام من

که پنهان هم به یک آنی نبودم من

کاش می شد مرگ را در بر بگیرم

کاش میشد زودتر از غم بمیرم

من درین دنیا دگر جایی ندارم

من ازین دنیای فانی سخت سیرم

دل من خسته ازینجا، به کجا ره بسپارد

من سرگشته و تنها به کجا امید دارد

تو بیا و در دل من شور دیگری به پا کن

تا که قلبم با نگاهی مهر عشقت را بکارد

تو را هر لحظه می بینم

درون دل تو پنهانی

به قلبم تیری افکندی

به یک لحظه، به یک آنی

تنها به یک اشاره

به کوتاهی یک لبخند

شاید جای خالی ای را در کنج چشمانت یافته بود

میدانم که انتظار میکشید

آخر

هر وقت که تو را می دید

تند تر می زد

شاید...

عاشق شده بود

دلم از سایبانش پر زد و رفت

به سوی آشیانش پر زد و رفت

همان گاهی که دیدش چشم او را

به سوی پرنیانش پر زد و رفت

در آن لحظه که خود را آشنا دید

به سوی آستانش پر زد و رفت

نمیدانم چه با خود گفت آن دم

که سوی آسمانش پر زد و رفت

دگر خوابی ندارد این دل من

به سوی ساکنانش پر زد و رفت

به امید وصال اوست هر شب

به شهر عاشقانش پر زد و رفت